خانه هیچکدام ما آنقدر بزرگ نیست که بتوان تمام زیبایی های دنیا را در آن جا داد. تلاش برای به دست آورن و انتقال شگفتی های بیشمار جهان به خانه های محدودمان، و ایجاد رابطه شخصی با آنها، بی ثمر است. محدود کردن وجودمان هم به معدود نشانه های زیبایی بدست امده و منتقل شده به خانه مان، پاسخگوی عطش دریای بیکران وجود ما انسانها نیست. بجای حریص بودن برای داشتن اختصاصی زیبایی ها در خانه های شخصی مان، باید وجودمان به بزرگی دنیا باشد، تا هر زیبایی و شگفتی که در هر گوشه دنیاست، با وجود ما پیوند بخورد. وقتی که وجودمان به هستی بزرگ پیوند میخورد و دنیایمان دیگر تنها محدود به خانه مان، جیبمان و داشته های شخصی ما نیست،هر چیزی هر کجا به هر اندازه که زیباست، از آن ماست و ما از آن دیگران. اینگونه میتوان آرام برخاست، آرام گام برداشت، آرام تماشا کرد و آرام خوابید. آنوقت جهانی به فکر ماست، وقتی که ما بفکر جهانیم، با تمام داشته ها و نداشته هایمان (مطالب مرتبط در وبسایت آمها : بوته های خانگی، خانه ما دنیای ما، دیگران “ماندگار ترین عشق ها”). # علی یار جوادی.